اثربخشی طرحواره درمانی برآشفتگی و دلزدگی زناشویی افراد متاهل ناسازگار

مقدمه: آشفتگی و دلزدگی زناشویی مشکلات رایجی در روابط زوجین هستند که کیفیت زندگی مشترک را کاهش می دهند. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش آشفتگی و دلزدگی زناشویی افراد متاهل ناسازگار بود. روش بررسی: این پژوهش مداخله ای از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد متاهل دارای ناسازگاری زناشویی شهرستان اردکان، شهر احمدآباد در سال ۱۴۰۳ بود. نمونه  پژوهش ۳۰ نفر داوطلب بودند که با روش نمونه گیری دردسترس از میان زنان و مردان ۲۱ تا ۴۵ سال انتخاب شدند و پس از ارزیابی با پرسشنامه بیر-استرنبرگ از طریق فراخوان در فضای مجازی، بسیج و مساجد انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵نفر)  و کنترل (۱۵نفر) گمارده شدند. جلسات مداخله در مسجد جامع احمدآباد برگزار شد.ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز، مقیاس­گری آشفتگی زناشویی و ارتباطی ویسمین و ناسازگاری بیر-استرنبرگ بودندکه روایی و پایایی آن ها در مطالعات پیشین تایید شده است. مداخله درمانی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای، دو روز در هفته برای گروه مداخله انجام شد، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده­ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از               نرم افزارSPSS-۲۳   تحلیل شد. یافته­ ها: طرحواره درمانی به طور معناداری در کاهش آشفتگی و دلزدگی زناشویی افراد متاهل ناسازگار درگروه مداخله موثر بوده و اثربخشی آن پس از دو ماه پیگیری به طور معنادار حفظ شده است. نتایج تحقیق نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در در هر سه مرحله پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری تفاوت معنا دار وجود دارد (۰۵/۰p<). نتیجه­ گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، طرحواره درمانی توانسته است به طور معناداری درکاهش آشفتگی و دلزدگی زناشویی و بهبود روابط و سازگاری افراد متاهل ناسازگار موثر باشد.  بنابراین می­تواند رویکرد موثری برای بهبود کیفیت زندگی مشترک مطرح شود.

کلیدواژه ها:

Schema Therapies ، Marital Conflicts ، Boredom ، Incompatibl ، طرحواره­درمانی ، آشفتگی و دلزدگی زناشویی ، افراد متاهل ناسازگار