مروری بر خودمحوری در استدلال و گفتار کودک براساس دیدگاه پیاژه

هدف این مقاله بررسی مفهوم «خودمحوری» در تفکر و گفتار کودک بر اساس نظریات ژان پیاژه است. پیاژه خودمحوری را مرحله ای طبیعی در رشد شناختی کودک می داند که در آن، کودک توانایی درک دیدگاه دیگران را ندارد و جهان را از منظر ذهنی خود تجربه می کند. از نظر پیاژه این ویزگی(خودمحوری) با ورود به مرحله عملیات عینی و با تعامل اجتماعی و همدلی و شکل گرفتن گفتار اجتماعی کاهش پیدا میکند و به مرحله بهنجار میرسد. این ویژگی در گفتار کودک نیز نمایان است؛ به گونه ای که در سنین پایین، بخش عمده ای از گفتار، خودمحور و فاقد تلاش برای انتقال معنا به مخاطب است. پیاژه میان گفتار خودمحور و اجتماعی شده تمایز قائل می شود و ویژگی های هر یک را شرح می دهد. با رشد شناختی و افزایش تعاملات اجتماعی، کودک به سوی گفتار اجتماعی شده سوق می یابد؛ گفتاری که مبتنی بر درخواست، پرسش گری و تبادل معناست. این مقاله با اتکا به دو اثر نظری پیاژه(زبان و تفکر در کودک و قضاوت و استدلال در کودک)، به تحلیل ویژگی های این نوع گفتار و تفکر در کودک می پردازد.

کلیدواژه ها:

خودمحوری ، پیاژه ، گفتار اجتماعی شده ، استدلال در کودک