نقش نخبگان در مسیر توسعه پایدار کشورهای جهان سوم

توسعه پایدار به عنوان یک رویکرد چندبعدی برای برقراری توازن میان رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی و حفاظت از محیط زیست، در کشورهای در حال توسعه با چالش های گوناگونی همچون فقر، نابرابری های اجتماعی و ضعف نهادی روبرو است. نخبگان، به عنوان افرادی با تخصص های علمی، مهارت های نوآورانه و نفوذ اجتماعی، می توانند نقش کلیدی در هدایت این کشورها به سمت توسعه پایدار ایفا کنند. این مقاله با هدف بررسی جامع نقش نخبگان، تاثیر آن ها را مورد تحلیل قرار می دهد.آن هادر سیاست گذاری مبتنی بر شواهد، ابتکارات فناوری، توسعه ظرفیت های آموزشی و راه اندازی شبکه های همکاری جهانی را مورد بررسی قرار می دهد. نتایج نشان می دهند که نخبگان از طریق تولید دانش، تقویت سرمایه انسانی، اصلاحات نهادی و همکاری در گفتمان های جهانی، توانایی کاهش نابرابری ها، حفاظت از منابع طبیعی و حمایت از رشد اقتصادی پایدار را دارند. با این حال، موانعی نظیر خروج مغزها، محدودیت های مالی و ناکارآمدی سیستم های سیاسی، مانع از دستیابی کامل به پتانسیل آن ها می شوند. این مطالعه با بهره گیری از روش اسنادی و تحلیل محتوای کیفی، راهکارهایی به منظور تقویت مشارکت نخبگان ارائه می دهد که شامل سیاست گذاری برای نگهداری نخبگان، سرمایه گذاری در آموزش و پژوهش و تقویت همکاری های بین المللی می باشد. این پژوهش بر لزوم ایجاد زیرساخت های نهادی و اجتماعی برای استفاده از ظرفیت نخبگان تاکید نموده و پیشنهاداتی برای سیاست گذاران مطرح می کند تا از این ظرفیت در جهت دستیابی به توسعه پایدار استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

فرار مغزها ، زیرساخت های نهادی ، ناکارآمدی سیاسی ، آموزش و ظرفیت سازی ، عدالت اجتماعی