تجلی زمینه گرایی کالبدی و اقلیمی در شهر شوشتر نو

رکن اصلی در طراحی معماری با رویکرد زمینه گرا، توجه به بستر و زمینه سایت می باشد که حلقه اصلی از روند تکاملی رسیدن به معماری پایدار است. با توجه به معضلات به وجود آمده از صنعتی شدن شهرها، توجه به معماری بوم گرا، بازنگری نمونه های آن ضروری است. شهر جدید شوشتر نمونه ای موفق شهرسازی با رویکرد زمینه گرا می باشد که با تلفیق معماری مدرن با هویت بومی و اقلیمی، علاوه بر مشاهده عناصر و اجرای معماری زمینه گرا می توان ایده ها و تفکرات شخصی طراح در خلق هنر معماری را مشاهده نمود. در این نوشتار با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی سعی شده است که با درک و شناخت بیشتر و بهتر به مفهوم زمینه گرایی پی برده و با تحلیل بعد زمینه گرایی کالبدی و اقلیمی در شهر شوشتر نو، به این سوال پاسخ داده شود که با متابعت از رویکرد زمینه گرایی چگونه می توان معماری همگون با جغرافیای اجتماعی-انسانی در کشورمان داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، هویت ایرانی ، اقلیمی ، کالبدی ، شهر شوشتر نو