هماهنگی بین حراست شهرداری و سایر نهادهای مدیریت بحران

خالصه با توجه به افزایش تهدیدات طبیعی و انسانی در محیط های شهری، هماهنگی موثر میان حراست شهرداری ها و نهادهای مدیریت بحران اهمیت ویژه ای یافته است. این پژوهش از منظر هدف، کاربردی و از منظر ماهیت، توصیفی–تحلیلی است. روش جمع آوری داده ها شامل مطالعات اسنادی و میدانی بوده و جامعه آماری تحقیق را کارشناسان، مدیران حراست شهرداری ها و مسئولان نهادهای مدیریت بحران در شهرهای مختلف کشور تشکیل داده اند. نمونهگیری به صورت هدفمند انجام شده است. نتایج نشان میدهد که سطح و کیفیت هماهنگی موجود در بسیاری از شهرداری های کشور پایین، ناپایدار و غیرنظام مند است. مهمترین موانع شامل نبود ساختارهای رسمی همکاری، کمبود آموزش های تخصصی، تعارضات نهادی و محدودیت منابع شناسایی شد. در مقابل، راهکارهایی همچون طراحی ساختارهای رسمی، تدوین پروتکل های همکاری، آموزش های تخصصی و تقویت فرهنگ سازمانی همکاریمحور می تواند به بهبود ه ماهنگی کمک کند. یافته های این تحقیق با نتایج پژوهش های بینالمللی در حوزه مدیریت بحران، نظیر چارچوب ملی مدیریت حوادث (NIMS) ، همسو است و بر ضرورت برنامه ریزی استراتژیک و حمایت مدیریتی در تقویت هماهنگی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

حراست شهرداری ، مدیریت بحران