واکاوی چهره های مسیح و مریم در سروده های شاذل طاقه

سنت دینی به دلیل غنا و قداست و قابلیت تاثیرپذیری دوچندان بر مخاطب، یکی از مهمترین ساختمانهای شعری و غنی ترین منابع الهام گیری شاعران برای بیان احساسات درونی و اندیشه های شخصی، سیاسی و اجتماعی است. در این میان، قرآن کریم ارزشمندترین منبع دینی الهام بخش نزد ادیبان و شاعران است و آنان در سطوح مختلف واژگانی، مضمونی، شخصیتی و ... این منبع را دستمایه آثار ادبی خود قرار داده اند. از جمله این شاعران، شاذل طاقه، یکی از پیشگامان شعر معاصر عراقی است که شخصیت های دینی بسیاری را، از جمله محمد، ایوب، مسیح، مریم، خضر، قابیل و... در شعرش به کار گرفته است. از آنجایی که شاذل طاقه با وجود پیشگامی در شعر معاصر عراق و سروده های زیبا و ارزشمندش، شاعری ناشناخته مانده و نیز این گونه نمادگرایی در شعر وی کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ نگارنده بر آن شده است که به روش توصیفی-تحلیلی، ضمن واکاوی سیمای مسیح (ع) و مریم (س) در سروده های شاذل و بازشناخت عوامل بکارگیری این نمادها توسط شاعر، به معرفی شاعر و جایگاه وی در شعر معاصر عراق بپردازند. برآیند نهایی این جستار نشان می دهد که این شاعر برجسته عراقی به دلایل گوناگونی، از جمله اوضاع نابسامان سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه، اصالت بخشی به شعرش و ... به نمادگرایی و فراخوانی شخصیت حضرت مریم (س) و فرزند بزرگوارش، روی آورده است. این دو شخصیت به اشکال مختلفی در شعرش جلوه گر شده اند؛ از جمله به عنوان نماد مظلومیت و بی گناهی، رمز جهانی بودن، رمز تاریخ گذشته عرب و ... .

کلیدواژه ها:

شعر معاصر عراق ، سنت دینی ، نماد ، مسیح ، مریم ، شاذل طاقه