چرایی تاکید بر ساختمان سازی در توسعه شهری

رشد شتابان جمعیت و کمبود زمین در شهرهای بزرگی مانند تهران، روند گسترش ساختمان های مرتفع را به ضرورتی اجتناب ناپذیر تبدیل کرده است. تهران به عنوان پایتخت و یکی از وسیع ترین شهرهای ایران، با محدودیت زمین در مناطق مرکزی و افزایش تقاضا برای فضاهای مسکونی، تجاری و اداری روبه رو است. این مسئله باعث شده است که توسعه عمودی، به عنوان راهکاری برای بهره برداری بهتر از زمین های شهری، جایگزین توسعه افقی شود. در ابتدا، ساخت وساز در ارتفاع با هدف بهینه سازی فضای شهری و تقویت جایگاه اقتصادی و تجاری شهر صورت می گرفت، اما به تدریج به یکی از الگوهای غالب شهرسازی تهران تبدیل شد. با این حال، این سبک توسعه بدون رعایت اصول شهرسازی و ضوابط زیست محیطی، پیامدهای منفی متعددی را به دنبال داشته است. از جمله این مشکلات می توان به افزایش تراکم جمعیتی، کاهش سرانه فضای سبز، تشدید آلودگی هوا، ایجاد اختلال در جریان بادهای طبیعی، کاهش دسترسی به نور خورشید و تهویه طبیعی، و افزایش فشار بر زیرساخت های شهری اشاره کرد. تهران، به دلیل وسعت زیاد و تمرکز فعالیت های اقتصادی و اداری، نیازمند برنامه ریزی دقیق برای کنترل پیامدهای ناشی از توسعه عمودی است. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی، به بررسی ضوابط و استانداردهای جهانی و داخلی در حوزه ساخت وساز در ارتفاع می پردازد و تلاش دارد با ارائه راهکارهایی عملی، تاثیرات منفی این نوع توسعه را کاهش داده و به ایجاد تعادل میان رشد شهری و کیفیت زندگی شهروندان کمک کند.

کلیدواژه ها:

ساختمان سازی ، توسعه شهری مدرن ، معماری ، معماری معاصر ، معماری ایران