تحلیلی انتقادی از روابط قدرت در ایران در تاریخ معاصر و تداوم توسعه نیافتگی

تاریخ معاصر ایران همواره تحت تاثیر روابط نگاشتی و تعاملات جزیره ای میان نخبگان، طبقات اجتماعی، دولت ها و گروه های ذی نفوذ قرار داشته است. این روابط که غالبا در قالب نظام های استبدادی، شبه مدرن، و وابسته به مفاهیم وارداتی شکل گرفته، منشا اصلی بسیاری از بحران ها، عقب ماندگی ها و عدم توسعه یافتگی در کشور بوده اند. تحلیل حاضر ، نگرشی از حیث روابط قدرت در پرتو" نظریه بحران به علاوه یک صفری" و به طور مشخص و خاص، بر پایه فرضیه ای است که نشان می دهد، چگونه این چرخه، حاصل تعاملات وتبادلات فکری، سیاسی و اقتصادی که در هر دوره، ساختارهای قدرت را تثبیت و تحریف کرده است. روش بکار گرفته شده در این پژوهش روش تحلیلی- توصیفی وبا استفاده از مدارک واسناد تاریخی معتبر و پیمایش کارشناسی و بر اساس پارادایم پیشنهادی نگارنده در قالب نظریه جدید بحران به علاوه یک می باشد.یافته ها در این پژهش حاکی ازاین است که در تاریخ معاصر، ایجاد گروه های ذی نفع و ذی نفوذ و نیز رانت خواری و رانت دهی هم به عنوان، قالب اصلی روابط در این دوران میان جامعه، نظام سیاسی حاکم و نخبگان همیشه در جریان بوده و حرکت این سه در یک راستا، آغاز وایجاد توسعه متوازن را ممکن خواهد ساخت.همچنین یافته ها حاکی از تاثیرگذاری منفی دولت به عنوان نهاد برخواسته از بطن مشروطه به عنوان نماینده مردم و خلاف تعریف نهاد دولت بوده و در این مسیر بازکاوی تعریف این نهاد و نهادهای برخواسته از مشروطه برای توسعه امری غیر قابل اجتناب می باشد.

کلیدواژه ها:

روابط نگاشتی تکراری ، توسعه نیافتگی ، ایران معاصر ، تحریف روابط ، انحراف مشروطه ، چرخه معیوب ، تعاملات جزیره ای