نقش سیاست های انعطاف پذیری کار (دورکاری و ساعت بندی شناور) در ارتقای نوآوری کارکنان از مسیر تعهد سازمانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر سیاست های انعطاف پذیری کار، شامل دورکاری و ساعت بندی شناور، بر میزان نوآوری کارکنان و نقش میانجی تعهد سازمانی طراحی شد. جامعه آماری شامل کارکنان شرکت های دانش بنیان حوزه فناوری اطلاعات بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای ۴۰۲ نفر به روش پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها پس از تایید روایی و پایایی با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی، رگرسیون چندگانه و آزمون میانجی گری بوت استرپ تحلیل شدند. نتایج نشان داد سیاست های انعطاف پذیری کار به طور مستقیم با افزایش نوآوری کارکنان ارتباط مثبت و معناداری دارند (p < ۰/۰۰۱). اثر دورکاری بر نوآوری اندکی قوی تر از ساعت بندی شناور گزارش شد. علاوه بر این، تعهد سازمانی نقش میانجی جزئی و معناداری در این روابط ایفا نمود؛ به طوری که بخشی از تاثیر انعطاف پذیری بر نوآوری از مسیر تقویت تعهد عاطفی و هنجاری کارکنان عبور کرد. ضریب تعیین نهایی مدل ساختاری معادل ۰/۵۱ بود که بیانگر توضیح ۵۱٪ از واریانس نوآوری کارکنان با متغیرهای انعطاف پذیری، تعهد سازمانی و کنترل های جمعیت شناختی است. یافته ها تاکید می کنند که ارائه زیرساخت های پشتیبانی، آموزش مدیران برای ارزیابی عملکرد در محیط های غیرحضوری و حفظ انسجام تیمی در سیاست های انعطاف پذیری، ضروری است. این پژوهش چارچوب مفهومی یکپارچه ای ارائه کرده که سازمان ها را در طراحی هوشمندانه شیوه های دورکاری و شناور یاری می دهد تا ضمن ارتقای تعهد، فرهنگ نوآوری را درون سازمانی نهادینه سازند.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، ساعت بندی شناور ، تعهد سازمانی ، نوآوری کارکنان ، انعطاف پذیری کار.