نقش تاب آوری اجتماعی در مدیریت بحران های اجتماعی

هدف پژوهش حاضر تبیین نقش تاب آوری اجتماعی در مدیریت بحران های اجتماعی و پاسخ به این سوال که تاب آوری اجتماعی چه نقشی در مدیریت بحران های اجتماعی دارد؟ می باشد. این پژوهش براساس رویکرد کیفی و کمی (آمیخته) انجام پذیرفته است. در بخش کیفی با ۹ نفر از کارشناسان و اساتید متخصص در حوزه مدیریت بحران مصاحبه انجام پذیرفت و در بخش کمی از بین ۱۳۵ نفر (جامعه آماری) از کارشناسان و اساتید متخصص در حوزه جامعه شناسی، سازمان مدیریت بحران، بازرسی ستاد ارتش، نیروهای چهارگانه و مراکز دانشگاهی آجا به روش تصادفی طبقه ای ۱۰۰ نفر انتخاب گردیدند و پرسش نامه بین نمونه توزیع، جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته است. نتایج کیفی به دست آمده از اهداف تحقیق مبین این مطلب است که آگاهی موقعیتی به دلایل: ۱- اصلاح انحرافها و تطابق عملکردها با اهداف مدیریت بحران ۲- جلوگیری از تداخل وظایف و موازی‎کاری ۳- درک درست وقایع، تحلیل اطلاعات و تعیین راهبردهای لازم پیش از وقوع بحران اشراف بیشتر مدیران بحران در مدیریت بحران‎های اجتماعی نقش تعیین‎کننده‎ای دارد. آسیب‎پذیری‎های کلیدی به دلایل: ۱- مشخص شدن مسیر مشخصی برای دستیابی به اهداف ۲- مشخص شدن ضعف ها، آسیب پذیری ها و نیازهای آموزشی ۳- جلوگیری از گسترش بحران با استفاده از منابع درون و برون‎سازمانی در مدیریت بحران‎های اجتماعی نقش تعیین‎کننده‎ای دارد. ظرفیت تطابق‎پذیری به دلایل: ۱- شناسایی زودهنگام فرصت ها در شرایط مختلف ۲- پویایی جامعه و مدیریت بهتر بحران ها ۳- افزایش مشارکت جمعی ۴- شناسایی زمینه‎های بروز بحران در مدیریت بحران‎های اجتماعی نقش تعیین‎کننده‎ای دارد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، بحران ، بحران اجتماعی ، مدیریت بحران