مقایسه ارائه tDCS پیش از تمرین و در حین تمرین بر یادگیری یک تکلیف زمانبندی متوالی

امروزه، تعدیل تحریک پذیری قشر مغز و لایه های زیرین آن به وسیله روش هایی مانند تحریک مستقیم فراجمجمه ای مغز (tDCS) به عنوان راهکاری موثر برای افزایش کارآیی جلسات تمرین مورد توجه می باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر tDCS قبل و حین تمرین بر یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق بود. بدین منظور، تعداد ۴۲ دانشجو (۲۱ دختر و ۲۱ پسر) بطور تصادفی در ۲ گروه تجربی (تحریک-قبل و تحریک-حین) و یک گروه شم قرار گرفتند. همه آزمودنی ها در ۳ مرحله پیش آزمون، اکتساب، و پس آزمون شرکت کردند. در پیش آزمون هر سه گروه ۱۷ بار یک تکلیف زمانبندی متوالی چهار قسمتی را بدون دریافت بازخورد اجرا کردند. در مرحله اکتساب، گروه تحریک-قبل ابتدا تحریک را به مدت ۲۷ دقیقه با شدت جریان ۲ میلی آمپر در ناحیه M۱ دریافت کرد و سپس برای ۶۷ بار تکلیف را با دریافت بازخورد تمرین کرد. گروه تحریک-حین همزمان با اجرای ۶۷ کوشش تمرینی تحریک دریافت کردند. گروه شم تحریک را فقط به مدت ۳۷ ثانیه دریافت کرد و تمرین بدنی نیز انجام نداد. نهایتا، در پس آزمون از همه گروه ها آزمون یادداری و انتقال گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون های تعقیبی بعدی نشان داد در زمانبندی مطلق هر دو گروه تجربی بهتر از گروه کنترل بودند ولی در زمانبندی نسبی فقط گروه تحریک-قبل بهتر از گروه شم عمل کرد و تفاوت معنی داری بین گروه های تحریک-حین و شم مشاهده نشد. این نتایج حاکی از آنست که تحریک فراجمجمه ای مغز در ناحیه M۱ بطور متفاوتی روی یادگیری زمانبندی مطلق و نسبی اثرگذار است.

کلیدواژه ها:

تحریک مستقیم فراجمجمه ای مغز ، تکلیف زمانبندی ، یادگیری مهارت حرکتی ، تمرین بدنی tDCS