بررسی استرس و فرسودگی شغلی در پرستاران بخشهای ویژه بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی همدان

زمینه و هدف: پرستاری حرفه ای است که با استرس فراوان همراه است. استرس شغلی در پرستاران می تواند منجر به کاهش کیفیت مراقبت های پرستاری و افزایش مشکلات سلامتی آنان شود. از دیگر مسائل عمده در ارائه مطلوب مراقبت های پرستاری، فرسودگی شغلی است. این پدیده مخرب و چندبعدی می تواند با افزایش غیبت، کاهش انرژی و بازده کاری، به افت کیفیت مراقبت از بیماران منجر گردد. از سوی دیگر، هرچه استرس و فشارهای روانی بیشتر باشد، احتمال ابتلا به اختلالات روانی از جمله افسردگی افزایش مییابد. مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح استرس شغلی، فرسودگی شغلی و سلامت عمومی و ارتباط بین این متغیرها در پرستاران شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش مقطعی، بخشی از یک تحقیق وسیع تر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این مطالعه را ۹۵ پرستار شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های آموزشی همدان تشکیل دادهاند که به روش نمونه گیری طبقهای تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های استرس شغلی، فرسودگی شغلی ماسالچ (Maslach Burnout Inventory) و سلامت عمومی (General Health Questionnaire) بود. در تجزیه و تحلیل آماری، از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد یافته ها: سطح استرس شغلی در ۹۴/۲ درصد پرستاران در حد بالا بود. همچنین، ۵۴/۸ درصد افراد در بعد خستگی هیجانی و ۷۴/۵ درصد آنان در بعد کفایت فردی دچار فرسودگی شغلی در حد بالا بودند. از نظر شدت ابعاد سلامت عمومی، ۲۶/۷ درصد پرستاران در بعد اضطراب در حد بالا ارزیابی شدند. علاوه بر این، ارتباط آماری معناداری بین استرس شغلی و فرسودگی شغلی (۰/۵۰ >P) و نیز بین استرس شغلی و سلامت عمومی (۰/۵۰ >P) مشاهده شد . نتیجه گیری کلی: استرس و فرسودگی شغلی می تواند اثرات نامطلوبی بر عملکرد بالینی پرستار و سلامت روانی او داشته باشد. به کارگیری راهکارهای کاهش استرس و فرسودگی شغلی می تواند با ارتقای بهداشت روانی پرستاران، به افزایش کیفیت مراقبت های پرستاری کمک کند.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی پرستاری ، فرسودگی شغلی ، سلامت عمومی ، بخش ویژه