رابطه تابآوری با امید به زندگی و کیفیت زندگی در دانش آموزان دبیرستانی

تابآوری، به عنوان یکی از مولفه های مهم سلامت روان، به ظرفیت فرد در سازگاری مثبت با شرایط دشوار، بحران ها و استرس های زندگی اشاره دارد. از سوی دیگر، امید به زندگی به معنای نگرش مثبت فرد نسبت به آینده و توانایی او در تعیین اهداف و برنامه ریزی برای رسیدن به آن هاست. در این پژوهش، تالش شده است تا رابطه میان تاب آوری و امید به زندگی در میان دانش آموزان دبیرستانی شهر سبزوار مورد بررسی علمی قرار گیرد. این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری آن شامل ۲۰۰ نفر از دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه دوم در مناطق مختلف شهر سبزوار می باشد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه استاندارد تاب آوری کانر و دیویدسون و امید به زندگی اشنایدر بود که روایی و پایایی آن ها در مطالعات پیشین تایید شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری چون همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و رگرسیون خطی انجام گرفت. یافته ها نشان داد که بین تاب آوری و امید به زندگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p < ۰.۰۱) و مولفه های تاب آوری از توان پیش بینی کنندگی قوی برای امید به زندگی برخوردارند. همچنین تفاوت معناداری میان میزان امید به زندگی در بین دانش آموزان دختر و پسر مشاهده نشد، اما میزان تاب آوری در دانش آموزان پسر اندکی بالاتر گزارش شد. تحلیل رگرسیون نیز بیانگر آن است که ۴۶٪ از واریانس امید به زندگی از طریق مولفه های تاب آوری قابل تبیین است. این نتایج گویای اهمیت تقویت تاب آوری به منظور ارتقاء سطح امید در میان نوجوانان است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، امید به زندگی ، دانش آموزان ، روان شناسی مثبت ، سلامت روان ، تحلیل رگرسیون ، مدارس سبزوار