نگاهی نو به چگونگی افزایش خوددلسوزی در نوجوانان با رفتارهای خودجرحی: در یک گروه درمانی رفتار ی شناختی مثبت

هدف از پژوهش بررسی اثربخشی مداخله درمانی شناختی رفتاری مثبت بر خوددلسوزی نوجوانان دارای رفتارهای خودجرحی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری نوجوانان مراجعه کننده به مرکز روانشناختی و مشاوره بودند که سابقه رفتارهای خودجرحی داشته و از تکمیل پرسشنامه خودجرحی کلونسکی و گلن نمره ۴ و باالتر به دست آوردند. از بین این افراد ۴۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و با روش تصادفی به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پرسشنامه خودجرحی کلونسکی و گلن و مقیاس خوددلسوزی نف ابزارهای پژوهش بودند. ابتدا مقیاس خوددلسوزی نف توسط اعضای هر دو گروه تکمیل شد، سپس درمان شناختی رفتاری مثبت برای گروه آزمایش اجرا شد. در طول اجرای مداخله گروه کنترل هیچگونه درمانی را دریافت نکردند. در پایان دوره پرسشنامه خوددلسوزی مجدد توسط اعضای هر دو گروه تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس یک طرفه (آنکوا) و با نرم افزار SPSS نسخه ۲۷ تکمیل شدند. نتایج تحلیل نشان داد نمره میانگین گروه آزمایش در پس آزمون افزایش داشته است. افزایش معنا دار بود (F=۵۴, Sig=۰/۰۰۱). اما این تغییر در گروه کنترل مشاهده نشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت درمان شناختی رفتاری مثبت بر افزایش خوددلسوزی در نوجوانان دارای رفتارهای خودجرحی تاثیر دارد و می توان از این روش برای افزایش خوددلسوزی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری مثبت ، خوددلسوزی ، خودجرحی