مقایسه مبانی فلسفی الگوی یادگیری مشارکتی و روش تدریس مستقیم

آموزش به عنوان یک نیاز اساسی انسان، نقش حیاتی در رشد و بالندگی او دارد. درک مبانی فلسفی نظریه های آموزشی برای طراحی روش های آموزشی موثر ضروری است. این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه مبانی فلسفی نظریه یادگیری مشارکتی و روش تدریس مستقیم انجام شده است. از روش تحلیل تطبیقی استفاده شده که شامل مرور نظام مند ادبیات و پیشینه نظری از طریق جستجوی منابع کتابخانه ای، پایان نامه ها و مقالات موجود در پایگاه های اطلاعاتی ERIC, ScienceDirect, Scopus, Springer, Magiran, و IranDoc در سال های ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۳ است. داده ها با استفاده از روش تحلیل محتوای استقرایی تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها نشان می دهد که یادگیری مشارکتی بر پویایی و تعاملات اجتماعی تاکید دارد و ارزش هایی چون همکاری و احترام متقابل را تقویت می کند. در مقابل، روش تدریس مستقیم بر رفتارهای قابل مشاهده و کارایی متمرکز است. درک این مبانی می تواند به معلمان در انتخاب روش های موثر برای ارتقای یادگیری و تربیت انسان های متفکر و مسئول کمک کند. این پژوهش به معلمان کمک می کند تا با درک عمیق تر مبانی فلسفی، رویکردهای آموزشی انعطاف پذیر و متناسب با نیازهای قرن کنونی طراحی کنند.

کلیدواژه ها:

آموزش ، یادگیری مشارکتی ، روش تدریس مستقیم ، مبانی فلسفی ، تحلیل تطبیقی