کاربرد سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) در مدیریت و بازآفرینی بافت های فرسوده شهری با تاکید بر پایداری اجتماعی و زیست محیطی: رویکردی تحلیلی-کاربردی در برنامه ریزی شهری ایران

کاربرد سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری، به ویژه در زمینه ارتقای پایداری اجتماعی و زیست محیطی، رویکردی موثر برای بهبود تصمیم سازی های شهری محسوب می شود. این مطالعه مروری با هدف تحلیل نقش GIS در شناسایی، اولویت بندی و برنامه ریزی مداخلات در بافت های فرسوده، با تمرکز بر نمونه های اجرایی و تجربی در ایران و بهره گیری از مدل های تصمیم گیری مکانی انجام شده است. نتایج نشان می دهد که GIS با تلفیق داده های فضایی و توصیفی، قابلیت تحلیل چندبعدی شاخص های اجتماعی، کالبدی و محیطی را داراست و می تواند ابزار موثری در طراحی مداخلات هدفمند، ارتقای عدالت فضایی و بهبود کیفیت محیط زندگی باشد. تجارب شهرداری ها در شهرهای مختلف ایران نیز حاکی از ظرفیت بالای این سامانه در اجرای پروژه های بازآفرینی، به ویژه در پیوند با رویکردهای مشارکتی و پایدار است. در عین حال، چالش هایی چون کمبود زیرساخت داده ای، ضعف در تخصص فنی و نبود انسجام نهادی در شهرداری ها، موانعی برای تحقق کامل این ظرفیت ها به شمار می روند. تاکید بر توسعه آموزش تخصصی، تقویت نظام های داده محور و یکپارچه سازی مدیریت شهری از جمله راهکارهای پیشنهادی برای بهره برداری اثربخش از این سامانه در مسیر بازآفرینی پایدار است.

کلیدواژه ها:

سامانه اطلاعات جغرافیایی ، بافت فرسوده شهری ، بازآفرینی شهری ، پایداری اجتماعی ، مدیریت شهری.