بررسی تاثیر استفاده از روایت گری و قصه گویی آموزشی بر خلاقیت نوشتاری و اعتماد به نفس دانش آموزان

روایت گری و قصه گویی به عنوان یکی از روش های موثر و جذاب در آموزش، نقشی کلیدی در توسعه مهارت های مختلف دانش آموزان ایفا می کنند. این روش ها با ایجاد فضایی معنادار و هیجان انگیز، فرایند یادگیری را از حالت سنتی و یکنواخت خارج کرده و به تجربه ای فعال، خلاقانه و تعاملی تبدیل می کنند. در این میان، تاثیر روایت گری بر خلاقیت نوشتاری و اعتماد به نفس دانش آموزان از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا خلاقیت به عنوان یکی از مهارت های بنیادین قرن بیست ویکم و اعتماد به نفس به عنوان عامل موثر در موفقیت های تحصیلی و اجتماعی مطرح می شوند. پژوهش حاضر در پی بررسی و تحلیل تاثیر استفاده از روایت گری و قصه گویی آموزشی بر این دو مهارت مهم در دانش آموزان است. یکی از نکات برجسته در روایت گری، توانایی آن در ایجاد ارتباط عاطفی و شناختی میان دانش آموزان و محتوای آموزشی است. این ارتباط موجب می شود تا دانش آموزان با انگیزه و اشتیاق بیشتری در فرایند یادگیری مشارکت کنند و فرصت بروز و پرورش خلاقیت خود را پیدا کنند. قصه گویی به عنوان بستری برای ابراز احساسات، تفکر انتقادی و حل مسئله، نقش مهمی در تقویت خلاقیت نوشتاری ایفا می کند و فضای مناسبی برای تمرین مهارت های زبانی و بیان فردی فراهم می آورد. در کنار این، افزایش اعتماد به نفس از طریق تجربه موفقیت های کوچک در قصه گویی و بازخورد مثبت معلمان، امکان رشد روانی و اجتماعی دانش آموزان را تسهیل می کند. در فرآیند آموزش، تعاملات کلاسی و نقش فناوری های نوین نیز به عنوان عوامل تسهیل کننده و تقویت کننده روایت گری مطرح می شوند. فناوری با فراهم کردن امکانات چندرسانه ای و محیط های تعاملی، جذابیت و اثرگذاری قصه گویی را افزایش می دهد و معلمان را در مدیریت بهتر این فرایند یاری می کند. همچنین، فضای تعاملی کلاس درس با ایجاد فرصت های همکاری و مشارکت، موجب تقویت احساس تعلق، اعتماد به نفس و انگیزش یادگیری می شود که همگی از مولفه های اساسی در ارتقای کیفیت آموزش هستند.

کلیدواژه ها:

روایت گری ، قصه گویی ، آموزشی ، خلاقیت ، نوشتاری ، اعتماد نفس ، دانش آموزان