بررسی جلوه های اغراق در هفت پیکر نظامی گنجوی

اغراق به عنوان یکی از صنایع بدیع معنوی، نقش بسزایی در غنای ادبی متون فارسی ایفا می کند. این پژوهش به بررسی جلوه های اغراق در هفت پیکر نظامی گنجوی می پردازد. هفت پیکر به دلیل تلفیق دو گونه حماسی و غنایی، بستری مناسب برای بررسی اغراق در هر دو حوزه فراهم می آورد. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی-تحلیلی است و داده ها با رویکرد تحلیل محتوا بررسی شده اند. یافته ها نشان می دهد که نظامی از شیوه های متنوعی برای اغراق آفرینی استفاده کرده است که مهم ترین آنها شامل اغراق بر پایه صور خیال (تشبیه، استعاره، مجاز، کنایه)، اغراق با اعداد، و اغراق محض می شود. در میان این شیوه ها، اغراق مبتنی بر تشبیه و استعاره بیشترین بسامد را دارد. همچنین، نظامی در توصیف طبیعت، صحنه های رزم، و شخصیت ها از اغراق بهره برده است. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که اغراق در هفت پیکر نه تنها به عنوان یک صنعت ادبی، بلکه به عنوان ابزاری برای تقویت جنبه های حماسی و غنایی اثر به کار رفته است. این مطالعه می تواند زمینه ساز تحقیقات بعدی در بررسی اغراق در دیگر آثار نظامی و مقایسه آن با شاعران دیگر باشد

کلیدواژه ها:

نظامی گنجوی ، هفت پیکر ، اغراق ، صنایع بدیع ، تشبیه ، استعاره