رابطه سبک های تدریس با عملکرد شناختی و تحصیلی دانش آموزان

در این مقاله، با هدف بررسی و تحلیل رابطه میان سبک های تدریس معلمان و تاثیر آن بر عملکرد شناختی و نتایج تحصیلی دانش آموزان، مروری بر متون و مقالات مرتبط انجام شده است. ابتدا با جستجو در پایگاه های علمی مختلف، مقالات و مطالعات قبلی در حوزه آموزش و روان شناسی آموزشی جمع آوری شدند که موضوع مشترک شان به ارتباط بین سبک های تدریس و پیشرفت های شناختی دانش آموزان مربوط بود. نتایج بسیاری از این منابع نشان می دهد که سبک های تدریس فعال، مشارکتی و مبتنی بر فناوری نقش موثری در ارتقاء توانایی های شناختی مانند حافظه، استدلال، تمرکز و حل مسئله ایفا می کنند. پژوهش های متعددی تاکید دارند که معلمانی که از روش های تعاملی و فعال استفاده می کنند، انگیزش یادگیری، مشارکت دانش آموزان و در نتیجه نتایج تحصیلی را افزایش می دهند. در مقابل، سبک های سنتی، تکیه بر سخنرانی و آموزش یک جانبه، اثر کمتری در توسعه مهارت های شناختی دارند و اغلب با کاهش انگیزه و علاقه مندی دانش آموزان همراه هستند. مطالعات مرور شده همچنین بر اهمیت تطابق سبک آموزش معلم با نیازهای فردی و ویژگی های شناختی دانش آموزان تاکید دارند؛ زیرا استفاده از تکنیک های متنوع و نوآورانه می تواند فرآیند یادگیری را مفیدتر و اثربخش تر کند. علاوه بر این، مداخلات آموزشی بر پایه تحقیقات نشان می دهد که توسعه مهارت های تدریس فعال، نیازمند آموزش حرفه ای معلمان و ترویج شیوه های نوین است. در نتیجه، سیاست گذاران و مدیران مدارس باید بر توسعه مهارت های pedagogical معلمان و ارائه منابع لازم برای پیاده سازی سبک های تدریس مدرن تمرکز کنند. در مجموع، این مرور ادبیات نشان می دهد که انتخاب و پیاده سازی سبک های تدریس مناسب، بهبود فرآیندهای شناختی و نتایج تحصیلی دانش آموزان را ممکن می سازد و تاکید بر نیاز به آموزش مداوم و ارتقای حرفه ای معلمان در این حوزه دارد.

کلیدواژه ها:

سبک های تدریس ، عملکرد شناختی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان