سجده بر مهر از دیدگاه فقهای فریقین

سجده بر مهر یکی از مباحث مهم در فقه اسلامی است که در دو مذهب اهل سنت و شیعه مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. این مقاله به بررسی دلایل سجده بر مهر از منظر هر دو گروه می پردازد و با استناد به متون قرآن، روایات و نظریات فقهی، نقاط توافق و اختلاف را تحلیل می کند. از دیدگاه فقهای شیعه، سجده بر مهر به عنوان یک عمل مستحب و صحیح در نماز مطرح است. آنها بر این باورند که مهر از خاک طبیعی باید تهیه شود و سجده بر آن نشانه ای از تواضع و خضوع در برابر خداوند است. روایات متعددی از ائمه معصومین (ع) وجود دارد که بر جواز سجده بر مهر تاکید دارند و این عمل را به عنوان تبعیت از سنت پیامبر (ص) می دانند. در طرف دیگر، فقهای اهل سنت بیشتر تاکید دارند که سجده باید بر زمین و خاک انجام شود و سجده بر مهر را متنازع در خصوص جواز می دانند. آنان بر این باورند که استفاده از مهر ممکن است سجده را از روح عبودیت و خضوع دور کند. در این گروه، برخی بر اصالت سجده بر خاک و زمین پافشاری دارند و سجده بر مهر را به عنوان یک عمل مستحب یا جایگزین در موارد خاص قبول دارند. این مقاله با روش کتابخانه ای به تحلیل مقایسه ای و ارائه نتیجه گیری درباره دلیل ها و استدلال های هر دو طرف خواهد پرداخت و به روشن سازی تاثیرات فرهنگی و تاریخی این دیدگاه ها در عملیات عبادتی مسلمانان کمک می کند. هدف از این مقاله، ارائه یک نمای کلی از بحث سجده بر مهر و تاکید بر ظرفیت های مشترک و اختلافی در فهم و اجرای این عمل عبادی است.

کلیدواژه ها:

سجده ، مهر ، فریقین ، جواز ، عدم جواز