مبانی و اصول مصونیت مقامات دولتی

هدف از پژوهش حاضر بررسی مبانی و اصول مصونیت مقامات دولتی می باشد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد. مصونیت، به معنای تعرض ناپذیری و در امان بودن از تحت تعقیب قرار گرفتن و محاکمه شدن مقامات دولتی، پیشینه های دیرینه در تاریخ روابط دولت ها و ملت ها با یکدیگر دارد. در حقوق بین الملل، مصونیت از صلاحیت برای سران کشورها، روسای دولت ها، وزیران خارجه و سایر مقامات دولتی یک ویژگی اساسی برای عملکرد در روابط بین الملل محسوب می شود. در حقوق بین الملل مبنای اعطای مصونیت های مقامات دولتی، حقوق بین الملل عرفی می باشد. این مصونیت ها سپر و محافظی در برابر اعمال صلاحیت قضایی به منظور محاکمه و رسیدگی به اتهامات این مقامات می باشد. مصونیت های مقامات دولتی شامل دو نوع می باشند، نوع اول، مصونیت شخصی که نسبت به تمام اعمال چه رسمی و غیررسمی و خصوصی اعمال می شود و پس از پایان تصدی منصب، این مصونیت هم به پایان می رسد. نوع دوم مصونیت کارکردی است که فقط نسبت به اعمالی که مقام دولتی با ظرفیت رسمی انجام داده است، قابلیت استناد دارد و اعمال شخصی را در بر نمی گیرد. این مصونیت محدودیت زمانی ندارد و مقامات دولتی به صورت مادام العمر در مورد اعمال رسمی انجام گرفته در مدت زمان تصدی منصب، از آن برخوردار هستند.

کلیدواژه ها:

مصونیت مقامات دولتی ، حقوق بین الملل عرفی ، مصونیت کارکردی ، مصونیت شخصی