بررسی مشکلات حقوقی قرارداد های IPC

قراردادهای جدید نفتی ایران (Iran Petroleum Contracts) مشهور به آیپیسی الگوی قراردادی است که در دوره جدید مدیریت وزارت نفت به وزارت بیژن نامدار زنگنه در دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران به منظور جذاب نمودن قراردادها برای شرکتهای خارجی طراحی و تدوین شد. تاریخچه قراردادهای نفتی بهطور کلی قراردادهای نفتی را به سه دسته امتیازی، مشارکتی و خدماتی تقسیم می کنند: قرارداد امتیازی این اختیار را به طرف مقابل میدهد تا برای یک مدت طوالنی به صورت مورد علاقه از منطقه نفتی بهره برداری کند و در نهایت درصدی از سود آن را به کارفرما دهد. این نوع قرارداد که اولین قرارداد نفتی ایران در زمان مظفرالدین شاه بود، در سال ۰۸۲۱ ه. ش با ویلیام ناکس دارسی انگلیسی بسته و امتیاز اکتشاف، بهره برداری، حمل و نقل در سراسر ایران به استثنای پنج استان شمالی به مدت ۰۶ سال به او داده شد. سهم ایران از کل امتیاز دارسی ۶۱ درصد بود. رضا شاه پهلوی این امتیاز را در سال ۱۱۳۱ ه. ش ملغی کرد اما قراردادی از این نوع به نام قرارداد ۲۱۳۱ بست که سهم ایران ۰۲ درصد از کل فروش نفت در نظر گرفته شد. در سال ۹۲۳۱ ه. ش با تالشهای محمد مصدق و آیتالله کاشانی مجلس شورای ملی قانون ملی شدن صنعت نفت را تصویب کرد. طبق این قانون شرکت نفت ایران و انگلیس منحل شد و طرف خارجی حق مالکیت در هیچکدام

کلیدواژه ها:

قرارداد های IPC ، قراردادهای نفتی ایران ، آیپیسی ، امتیازی ، مشارکتی ، خدماتی ، امتیاز ، بهره برداری ، صنعت نفت