نقش توسعه جغرافیای شهری در بهبود تعاملات اجتماعی از منظر شهرسازی

در نظام سرمایه داری معاصر، شهر به عنوان مکان مناسب انباشت سرمایه و شهرنشینی به عنوان شیوه نوین سکونت شهری به شمار می آید، نفوذ فرهنگ سرمایه داری و نبود برنامه ریزی مدون و توجه کمتر به عناصر جغرافیایی در شهرسازی در جهان در حال توسعه از جمله ایران موجب گسترش انواع مهاجرت ها، شهرگرایی، نامنظومیت و آشفتگی در ساختار و کالبد شهرها و غفلت واقع شدن جغرافیا به عنوان علم ترکیبی موثر، شده است. محیط جغرافیایی که شهر در ابعاد و اشکال مختلف و با عملکردهای متفاوت بر پهنه آن جای گرفته است، میدان و فضای فعالیت و پویش شهری است. ویژگی های طبیعی همانند شکل زمین، ساختمان زمین شناسی، خصوصیات زلزله خیزی، جهت گسل ها، منابع کانساری، خصوصیات آب و هوایی، منابع آب و خاک، پوشش گیاهی و مجموعه های زیستی مجاور آن، نه در شکل توصیفی، که در مجموعه ای آمیخته و مرتبط با هم در حیطه عمل مطالعات جغرافیایی قرار می گیرند. آنچه که در این مطالعات از اهمیت ویژه ای برخوردار است، شناخت و برقراری رابطه معقول و متناسب میان اجزای تشکیل دهنده محیط طبیعی است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، جغرافیا ، شهرسازی ، اجتماع