ضرورت مداخله رویه قضایی در خصوص سن خروج کودکان از حضانت

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت حضانت و نقش تربیتی و مراقبتی آن در کودکان، در نظام حقوقی در خصوص سن خروج کودکان از حضانت، اشاره صریحی بدان نشده و پایان حضانت فرزند با سن بلوغ به تنهایی یا با بلوغ و رشد در حاله ای از ابهام است. سکوت مقنن در این ارتباط سبب شده است که حقوقدانان و دادگاه ها درباره زمان پایان حضانت اختالف نظر داشته باشند، به این صورت که بعضی سن بلوغ را پایان حضانت و عده ای دیگر رسیدن به سن رشد یا احراز آن را پایان حضانت می دانند. از اینرو باتوجه به اهمیت سن خروج کودکان از حضانت، هدف اصلی این پژوهش بررسی و اهمیت این موضوع در نظام حقوقی، مولفه ها و آثار ناشی از آن است. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نظری و روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی است. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان می دهد با توجه به فلسفه حضانت، که حمایت و نگاهداری از کودک و تامین نیازهای اوست و با رعایت بهتر مصلحت طفل ، در خروج وی از سن حضانت بر مبنای بلوغ و رشد تجدیدنظر گردد. نتیجه گیری: نتایج بررسی حکایت از آن دارد که در قوانین ما سنی برای پایان حضانت تعیین نگردیده است. لیکن به نظر می رسد منطبق با فتوای فقهای بزرگ و نیز فلسفه حضانت و مطابق با قوانین داخلی و کنوانسیون حقوق کودک، که رشد را برای خروج از دوران کودکی معیار قرار داده اند محاکم با

کلیدواژه ها:

حقوق کودک ، حضانت ، سن خروج ، قضایی ، مداخله