بررسی حقوقی کودک آزاری از نوع سهل انگاری و بی توجهی

باور عمومی بر آن است که والدین مهم ترین نقش را در مراقبت، رشد و تربیت کودکان ایفا می کنند؛ اما در برخی موارد، همین نقش به واسطه غفلت و بی توجهی، می تواند به بستری برای آسیب های جدی جسمی و روانی تبدیل شود. کودک آزاری ناشی از سهل انگاری، که اغلب فاقد عنصر عمد در رفتار والدین است، یکی از پیچیده ترین مصادیق بزه دیدگی کودکان به شمار می آید و به رغم پنهان ماندن در پس روابط خانوادگی، آثار و پیامدهای جبران ناپذیری را برای کودک به همراه دارد. پژوهش حاضر، با تکیه بر روش توصیفیتحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای، به بررسی ابعاد حقوقی این پدیده با تمرکز بر قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب ۴۲۳۳ می پردازد. در این راستا، ضمن واکاوی مفاهیم، پیشینه تاریخی و سیاست جنایی افتراقی در قبال کودک آزاری، به تحلیل بند «الف» ماده ۲ و ماده ۳ آن قانون پرداخته شده است تا جایگاه حقوقی والدین در قبال ترک فعل یا تقصیر مورد ارزیابی قرار گیرد. یافته ها نشان می دهد که هرگونه بی توجهی به نیازهای اساسی کودک از سوی والدین، ولو بدون قصد مجرمانه، می تواند واجد وصف کیفری باشد و با دخالت نهادهایی چون سازمان بهزیستی، ضابطین قضایی یا دادستانی همراه شود. در نتیجه، قانون گذار با جرم انگاری چنین رفتارهایی، از اصول پیشگیرانه در حمایت از حقوق کودک بهره گرفته است.

کلیدواژه ها:

حقوق کودک ، کودک آزاری ، سهل انگاری ، بی توجهی ، قانون حمایت از اطفال و نوجوانان