زبان فارسی وجهانی شدن

ادبیات برهمه ی آثاروموضوعات ادبی اعم ازشفاهی،حفظی وچاپی اطلاق می شود که درمعنای کنونی به دوصورت عام وخاص موردتوجه قرار می گیرد. ادبیات ملت ها ، زبان وفرهنگ آن هاست که مرزهای جغرافیایی وتاریخی را طی کرده و بادیگر ملت ها سخن می گوید. زبان شناسان، زبان ایرانی رابه سه دوره تقسیم نموده اند که عبارتند از : 1- زبان ایرانی دوره ی کهن که ازمیان زبان های مختلف آن،زبان های مادی،سکایی وبه ویژهفارسی واوستایی ازاهمیت بیشتری برخورداربوده اند. 2- زبان ایرانی میانه که بیشتر دوزبان پهلوی اشکانی وپهلوی ساسانی راموردتوجه قرارمی دهد. 3- زبان ایرانی نویاجدید که دنباله ی فارسی میانهاست وبه فارسی دری مشهوراست. زبان رسمی ساسانیان فارسی دری بوده است که وسیله ی تفهیم وتفاهم بین افراد گوناگون ازقبیله های مختلف درطول سالیان درازبوده است که هر طایفه علاوه برلهجه ی مخصوص به خود بازبان فارسی دری آشنایی کامل داشته است. زبان وادبیات فارسی از استوارترین برپادارترین فرهنگ ایرانی است که امروزه بدان تکلّموکتابت می شودوتوانسته است طبق فرمایش رسول رحمت(ص)،سحر وحکمت بیافریند. گسترش ووسعت زبان وادبیات فارسی رامی توان ازشمال شرقی به آسیای میانه،ازمشرق بهچین،ازجنوب به تمام شبه قاره ی هند وازمغرب به سراسر آسیای صغیردانست.علاوه برآن زبانفارسی نه تنه برعربی،بلکه برزبان های لاتین، یونانی، ارمنی،قفقازی،ترکی وحتّی چینی تأثیر بسزایی داشته است وشاعران ونویسندگان آن ها با الهام ازنوشته های فارسی توانسته اند آثاری ماندگار بیافرینند که آزجمله ی آن ها می توان به نیکلسون،گوته،آرنولد،ولتر وبه ویژه اقبال لاهوری اشارهکرد. برای دوام وماندگاری بیشتر زبان وادبیات فارسی وجهانی شدن آن می توان راهکارهاییرااندیشید که ازآن جمله می توان ایجادانگیزه دردانش آموزان جهت تحصیل دررشته ی زبان وادبیات فارسی راموردبررسی قرارداد. مجهز شدن معلّم به سلاح علم وایمان، استفاده از معلمان صاحب ذوق،خوش بیان وخوش فکردر تدریس ادبیات، رفع اشکالات ادبی کتب درسی، حمایت از محقّقان ودانشمندان ودبیران