نسبت سنجی حقوق سیاسی و شهروندی سیاسی در دوره پهلوی دوم

پژوهش حاضر به بررسی نسبت میان حقوق سیاسی و شهروندی سیاسی در دوران پهلوی دوم می پردازد و تاثیر ساختار اقتدارگرای حکومت بر تحقق این حقوق را تحلیل می کند. روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی بوده و داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای - اسنادی گردآوری شده است. پرسش اصلی تحقیق این است که چه نسبتی میان حقوق سیاسی و شهروندی سیاسی در دوران پهلوی دوم وجود داشته است؟ فرضیه پژوهش بر این مبناست که علی رغم تاکید قانون اساسی بر برخی حقوق سیاسی، ساختار اقتدارگرای حکومت و فرهنگ سیاسی سلطه پذیر مانع از تحقق کامل شهروندی سیاسی شده است. یافته ها نشان می دهد که حقوق سیاسی مانند آزادی بیان، مشارکت سیاسی و حق رای، اگرچه در قوانین رسمی لحاظ شده بودند، اما در عمل تحت کنترل شدید حکومت قرار داشتند. در نتیجه، حقوق شهروندی نیز به جای بستری برای توسعه دموکراسی، به ابزاری برای نمایش اقتدار حکومت تبدیل شد. این پژوهش با تاکید بر تاثیر ساختارهای سیاسی و فرهنگی بر حقوق شهروندی، به درک عمیق تری از چالش های توسعه دموکراسی در ایران کمک می کند.

کلیدواژه ها:

حقوق سیاسی ، شهروندی سیاسی ، اقتدارگرایی ، فرهنگ سیاسی ، پهلوی دوم