نقش آموزش مهارت های زندگی در تقویت نگرش مثبت در کودکان ابتدایی

دوران کودکی، به ویژه دوره ابتدایی، سنگ بنای شکل گیری شخصیت، الگوهای فکری و نگرش های فرد نسبت به خود، دیگران و جهان پیرامون است. نگرش مثبت، به عنوان یک سپر روانی قدرتمند، کودکان را در برابر چالش های زندگی مقاوم تر کرده و زمینه ساز موفقیت های تحصیلی، اجتماعی و هیجانی آن ها در آینده می شود. پژوهش حاضر یک مقاله مروری است که با هدف تبیین و تحلیل نقش آموزش مهارت های زندگی در تقویت و پرورش نگرش مثبت در دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شده است. در این راستا، با بررسی نظام مند مبانی نظری و پیشینه پژوهشی، به این موضوع پرداخته می شود که چگونه مولفه های ده گانه مهارت های زندگی که توسط سازمان بهداشت جهانی معرفی شده اند، می توانند به طور مستقیم و غیرمستقیم بر ابعاد شناختی، هیجانی و رفتاری نگرش مثبت تاثیر بگذارند. مهارت هایی نظیر خودآگاهی و همدلی به کودک کمک می کند تا احساسات خود و دیگران را بهتر درک کند؛ مهارت حل مسئله و تصمیم گیری، حس کنترل و کارآمدی را در او تقویت می نماید؛ و مهارت های مدیریت هیجان و استرس، ظرفیت او را برای مواجهه با ناملایمات افزایش می دهد. این مقاله استدلال می کند که آموزش این مهارت ها نباید به عنوان یک برنامه جانبی، بلکه به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از فرآیند تعلیم و تربیت در مدارس ابتدایی تلقی شود. نتایج این بررسی نشان می دهد که مداخلات مبتنی بر آموزش مهارت های زندگی، از طریق افزایش خودپنداره مثبت، بهبود روابط بین فردی، کاهش نشانه های اضطراب و افسردگی و ارتقاء شادکامی، به شکل گیری یک نگرش خوش بینانه و سازنده در کودکان منجر می شود. این امر نه تنها سلامت روان کودکان را تضمین می کند، بلکه با ایجاد یک چرخه مثبت، موفقیت تحصیلی و اجتماعی آن ها را نیز تسهیل می نماید. در نهایت، این مقاله بر ضرورت هم افزایی میان خانواده و مدرسه برای ایجاد یک محیط یکپارچه و حمایتی جهت درونی سازی این مهارت ها و نگرش ها در کودکان تاکید می کند و راهکارهای عملی برای مربیان، والدین و سیاست گذاران آموزشی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، نگرش مثبت ، کودکان ابتدایی ، سلامت روان ، روانشناسی مثبت گرا.