مقایسه ی اثربخشی دو روش بازتوانی وستیبولار و داروی ونلافاکسین در درمان بیماران دارای سرگیجه ادراکی وضعیتی مداوم، یک کارآزمایی بالینی تصادفی

مقاله پژوهشیمقدمه: هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر داروی ونلافاکسین به عنوان خط اول درمان سرگیجه وضعیتی ادراکی مداوم و همچنین مقایسه ی برتری دو روش مانور بازتوانی وستیبولار-چشمی و داروی ونلافاکسین در درمان بیماران دارای سرگیجه وضعیتی ادراکی مداوم (PPPD) بود.روش ها: این مطالعه ی یک کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد که در بیمارستان الزهرا(س) شهر اصفهان بر روی ۶۰ بیمار (۲۹ زن و ۳۱ مرد) با میانگین سنی ۹/۹ ± ۴۳ با تشخیص (Persistent Postural-perceptual Dizziness) PPPD طبق معیار  Bárányاز مهرماه ۱۴۰۲ لغایت فروردین ماه ۱۴۰۳ انجام شده است. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه ۳۰ نفره تقسیم شدند که طی مدت شش هفته، گروه اول یک بار در هفته تحت درمان با مانور بازتوانی وستیبولار–چشمی و گروه دوم روزانه تحت درمان با داروی ونلافاکسین ۳۷/۵ میلی گرم قرار گرفتند. میزان شدت سرگیجه در قبل و بعد از مداخله درمانی توسط (Dizziness Handicap Inventory) DHI اندازگیری گردید.یافته ها: در گروه مانوروستیبولار-چشمی، میانگین نمره ی DHI قبل از مداخله ۱۳/۶۵ ± ۴۶/۳۳ بود که بعد از مداخله به ۱۲/۶۴ ± ۲۸/۲۶ کاهش یافت و در گروه دارودرمانی، میانگین نمره ی DHI قبل از مداخله ۵۷/۸۶ ± ۴۷/۱۳ بود که بعد از مداخله تا ۱۰/۵۸ ± ۲۸/۱۳ کاهش داشت. هر دو گروه بعد از درمان کاهش معنی داری در شدت سرگیجه داشتند (۰/۰۰۱ > P). همچنین گروه ها از نظر تاثیر درمان بر هم برتری نداشتند (۰/۰۵P > ).نتیجه گیری: داروی ونلافاکسین می تواند به عنوان خط اول درمان بیماران PPPD قرار بگیرد. هیچ برتری بین درمان بازتوانی وستیبولار-چشمی و درمان با داروی ونلافاکسین در درمان بیماران PPPD یافت نشد.

کلیدواژه ها:

سرگیجه وضعیتی ادراکی مداوم ، ونلافاکسین ، بازتوانی وستیبولار-چشمی