تاثیر آموزش میدانی و بازدیدهای جغرافیایی بر درک عمیق تر دانش آموزان از محیط طبیعی و انسانی

آموزش میدانی و بازدیدهای جغرافیایی به عنوان روش هایی فعال و تجربی، نقش بسزایی در ارتقای کیفیت یادگیری دانش آموزان در درس جغرافیا دارند. این روش ها با فراهم آوردن فرصت مشاهده مستقیم و تعامل با محیط طبیعی و انسانی، موجب تعمیق درک مفاهیم جغرافیایی، افزایش انگیزه یادگیری و تقویت مهارت های تفکر انتقادی و تحلیلی می شوند. هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش میدانی بر درک عمیق تر دانش آموزان از محیط پیرامون و نقش آن در شکل دهی نگرش های زیست محیطی و مسئولیت پذیری اجتماعی است. یافته ها نشان می دهد که آموزش میدانی باعث افزایش حساسیت زیست محیطی، تقویت حس تعلق به محیط، و رشد مهارت های همکاری و حل مسئله در دانش آموزان می گردد. همچنین، بازدیدهای میدانی ارتباط موثری میان دانش نظری و تجربه عملی ایجاد کرده و یادگیری پایدار را ممکن می سازند. با این وجود، موانعی نظیر محدودیت های مالی، کمبود زیرساخت ها و ضعف آموزش معلمان، از اجرای گسترده و اثربخش آموزش میدانی جلوگیری می کند. بنابراین، ارائه راهکارهایی مانند آموزش تخصصی معلمان، استفاده از فناوری های نوین، و تعامل با نهادهای محلی برای ارتقای کیفیت آموزش میدانی ضروری به نظر می رسد. این پژوهش بر اهمیت نهادینه سازی آموزش میدانی در نظام آموزشی تاکید دارد تا بتوان نسلی آگاه، مسئول و متعهد به توسعه پایدار تربیت کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش میدانی ، بازدید جغرافیایی ، درک محیط ، نگرش زیست محیطی ، مسئولیت پذیری دانش آموزان.