تحلیل نقش معماری بومی در طراحی پایدار مجتمع های مسکونی امروزی

با رشد سریع جمعیت شهری و افزایش مصرف انرژی در بخش ساختمان، نیاز به طراحیهای پایدار بیش از پیش احساس می شود. در این میان، معماری بومی به عنوان مجموعه ای از راهکارهای هماهنگ با اقلیم، فرهنگ و منابع محلی، می تواند نقش کلیدی در جهت دهی به طراحی پایدار ایفا کند. این مقاله با هدف بررسی تاثیر اصول معماری بومی بر طراحی مجتمع های مسکونی معاصر، به تحلیل ویژگیهای شاخص معماری بومی ایران و نحوه بهره گیری از آن ها در طراحی پایدار پرداخته است. روش تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و نمونه کاوی پروژه های موفق صورت گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که عناصر معماری بومی نظیر بهره گیری از تهویه طبیعی، مصالح بومی، سایه اندازی مناسب، درون گرایی و انعطاف پذیری فضایی، نقش موثری در کاهش مصرف انرژی، ارتقای آسایش حرارتی و افزایش پایداری محیطی دارند. در پایان، پیشنهادهایی برای تلفیق اصول معماری بومی با فناوری های نوین در طراحی مجتمع های مسکونی آینده ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، طراحی پایدار ، مجتمع های مسکونی