بررسی تابآوری کالبدی در مقابل زلزله با تاکید بر برنامه ریزی کاربری اراضی

در دهه های اخیر خسارت های فراوان ناشی از زلزله به محیط و کالبد شهرها موجب شده است تا مفهوم تابآوری برای کاهش آثار زیانبار زلزله بیشتر مورد توجه قرار گیرد. رویکرد اخیر برنامه های مقابله با سوانح، افزایش تابآوری جوامع می باشد که ابعاد مختلفی دارد. یکی از آن ها بعد کالبدی تابآوری شهری است که با مولفه های برنامه ریزی کاربری اراضی پیوند می خورد. در این نوع از برنامه ریزی هدف شناسایی مخاطرات و سپس به کاربستن ضوابط و مقررات استفاده از زمین شهری، فعالیت ها و کارکردهای مناطق مختلف شهر با توجه به شرایط و نحوه آسیب پذیری و تخصیص بهینه کاربری اراضی در سطح شهر برای به حداقل رساندن خسارات می باشد. پژوهش حاضر از نوع کیفی و روش جمع آوری اطلاعات برای پاسخ به سوالات مطرح شده، استفاده از منابع معتبر و جدید می باشد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با تعیین و شناخت ابعاد و معیارهای تابآوری کاربری اراضی شهری و ترسیم مدل مفهومی آن بتوان در راستای کاهش آسیب پذیری و تقویت تابآوری شهرها و ساماندهی آن ها گام های موثری برداشت.

کلیدواژه ها:

کاربری زمین ، تابآوری ، تاب آوری کالبدی ، سوانح طبیعی ، زلزله