از ضد شهرسازی تا شهرسازی طبیعی شهروندگرا

امروزه شهرسازی به مفهوم دو بخشی شهر به عنوان محتوا و ساختن به عنوان رویه، به عنوان ابزاری در جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری پذیرفته شده است. هنگامی که نقش شهرها مورد بی توجهی واقع شود، برنامه ریزی آنها کم اهمیت شده و نتیجه آن، ایجاد اصطکاک بین ارگان های سیستم شهر خواهد بود. اصطکاک به منزله اتلاف منابع ملی بوده و می تواند در مسیر توسعه کشور وقفه ایجاد کند. بررسی جایگاه کنونی حرفه شهرسازی در کشور نشان دهنده بی اعتمادی به بازدهی میان مدت و بلندمدت برنامه ریزی است که خود را در قالب عدم اختصاص جایگراه تعریف شده اداری برای قشر تحصیل کرده شهرسازی و اختصاص بودجه نامتناسب به فعالیت های پژوهشی و حرفه ای برنامه ریزی شهری نشان داده است. نتایج بدست آمده بر اساس اطلاعات وضع موجود، مبین نوعی چالش در حوزه شهرسازی است.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، برنامه ریزی شهری ، شهرسازی شهروندگرا