سنجش اثر پذیری کارایی سازمانی از شاخصهای مدیریت دانش در راستای دستیابی به اهداف سازمان

کارایی سازمانی توانایی انجام فعالیت ها و اهداف سازمانی با کمترین میزان زمان، هزینه و منابع تعریف می شود. این مفهوم یکی از اولین مفاهیم تئوری های مدیریت می باشد و کانون توجه مدیریت علمی می باشد. کارسنجی و زمان سنجی نیز با هدف افزایش کارایی سازمانی مطرح شدند. دستیابی به کارایی بیشتر بستر اصلی شکل گیری اصول مدیریت می باشد. از جمله مفاهیم جدید در این زمینه نیز می توان به تحلیل پوششی داده ها اشاره کرد. کارایی بیشتر در سه حوزه مهندسی، مدیریت و اقتصاد مطرح است. این اصطلاح ابتدا در حوزه علم فیزیک و ترمودینامیک مطرح شد و بعدها وارد سایر زمینه ها شد. کارایی در حوزه علم فیزیک در سیستم های مکانیکی و بسته محاسبه می شود. در حوزه علم مدیریت از تقسیم نهاده ها شامل سرمایه فیزیکی و سرمایه انسانی بر ستاده ها محاسبه می شود. از آنجا که کارایی افراد با توجه به تشویق ها و تنبیه ها ممکن است از توان افراد بیشتر یا کمتر شود، مقدار محاسبه شده برای آن محدود به مرز واحد نمی شود. به عبارت دیگر می توان گفت که کارایی بهینگی استفاده از منابع در راستای تامین اهداف کارکردی است. در ساده ترین حالت که یک ورودی را مصرف کرده و یک خروجی را می دهد، کارایی به صورت خارج قسمت خروجی بر ورودی تعریف می شود. اغلب به خاطر پیچیدگی واحدهای تصمیم گیری و اینکه واحدهای یک سازمان اهداف متعددی را دنبال می کنند، در نظر گرفتن چندین ورودی و خروجی اجتناب ناپذیر است. در چنین وضعیتی کارایی را می توان به صورت حاصل تقسیم ترکیبی وزنی از خروجی ها بر ترکیب وزنی از ورودی ها تعریف کرد. کارایی بیانگر نسبت کارایی مشاهده شده یک واحد به کارایی در مقیاس بهینه می باشد. کارایی مقیاسی به دنبال تولید در مقیاس بهینه می باشد. به عبارت دیگر، کارایی مقیاسی عبارت است از کار کردن در اندازه مقیاسی که برای آن ترکیب از نهاده ها و ستاده ها به شرط حصول کارایی فنی متوسط بهره وری یعنی نسبت کل ستاده ها به کل نهاده ها ماکزیمم می شود. بر مبنای مطالعه ادبیات پژوهش، تعدادی فرضیه تدوین گردید. با توزیع و جمع آوری پرسشنامه و تحلیل داده های مربوطه، فرضیات پژوهش همگی با تایید رسیدند.

کلیدواژه ها:

کارایی سازمانی ، دانش ، اهداف سازمانی