بررسی تاثیر دورکاری بر رضایت شغلی کارکنان با نقش میانجی تعهد سازمانی

امروزه در آغاز هزاره سوم با معنای جدیدی از کار که معنایی متفاوت با واژه قرن بیستم دارد به نام دورکاری که در واقع نقطه عزیمت از شرایط کاری استاندارد و سنتی به سمت رویه های انعطاف پذیر به واسطه استفاده از فنآوری اطلاعات و ارتباطات است و راه حلی نوین برای دستیابی به اهداف سازمان و برآورده ساختن نیازهای منابع انسانی می باشد رو به رو هستیم. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر مولفه های دورکاری بر رضایت شغلی با نقش میانجی تعهد سازمانی کارکنان سازمان حمل و نقل بار است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به صورت توصیفی-پیمایشی اجرا گردید. جامعه آماری، کلیه کارکنان سازمان حمل و نقل بار که تعداد آن ها ۰۵ نفر بود و روش نمونه گیری، تصادفی ساده بود. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه صورت گرفت. به منظور جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه استاندارد استفاده شد. پرسشنامه تعهد سازمانی موددی و همکاران که از سه مولفه تعهد مستمر، تعهد عاطفی و تعهد تکلیفی تشکیل می شود. از پرسشنامه استاندارد رضایت شغلی بری فیلد و روث و پرسشنامه استاندارد دور کاری کارکنان که توسط سلیمان زاده(۰۹۳۱) طراحی شده، استفاده شد. برای بررسی ویژگی های جمعیت شناختی مشتریان از روش های آمار توصیفی استفاده شد. روش های آماری استنباطی شامل روش حداقل مربعات جزئی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزاری آماری SPSS و Smart PLS صورت گرفت و نتایج، حاکی از تایید دو فرضیه تعهد سازمانی بر رضایت شغلی کارکنان سازمان و دورکاری کارکنان بر تعهد سازمانی کارکنان تاثیر مثبت و معنادار دارد اما فرضیه دورکاری کارکنان بر رضایت شغلی کارکنان تاثیر معنادار وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

دورکاری کارکنان ، رضایت شغلی ، تعهد سازمانی