قراردادهای بین المللی کشت فراسرزمینی با تاکید بر امنیت غذایی و سلامت عمومی

در سالهای اخیر و با رشد روز افزون جمعیت و کمبود منابع غذایی در سراسر جهان به ویژه کشورهای کم برخوردار از لحاظ منابع طبیعی و به خصوص منابع آبی، توجه سیاست گذاران به راهکارهایی چون کشت فراسرزمینی برای تامین امنیت غذایی جلب شد. در همین راستا در ایران نیز (آیین نامه کشت فراسرزمینی مصوب ۲۰۲۲) چارچوبی برای تشویق و حضورسرمایه گذاران داخلی در کشورهای میزبان تنظیم کرده است. در سطح بین المللی نیز اسنادی چون «اصول سرمایه گذاری مسئولانه در کشاورزی مصوب کمیته جهانی امنیت غذایی سازمان ملل (RAI Principles ۲۰۱۴) و «رهنمودهای داوطلب انه درباره حکمرانی مسئولانه بر منابع زمین و غذا» (VGGT۲۰۱۲) تاکید دارند که قراردادهای کشت فراسرزمینی باید در خدمت ارتقا امنیت غذایی، سلامت عمومی، حقوق بشر و پایداری محیط زیست باشند. این پژوهش با رویکرد تحلیلی-توصیفی و با تمرکز بر مفاهیم حقوق سلامت و حق بر غذا، به بررسی چالش ها و ظرفیت های حقوقی قراردادهای کشت فراسرزمینی در چارچوب اسناد موجود می پردازد. یافته ها نشان می دهد بی توجهی به امنیت غذایی و حقوق جوامع محلی و تاثیرات مخرب محیط زیستی و سلامت محور و اولویت بخشی به منافع سرمایه گذاران نه تنها با اصول این مغایرت دارد، بلکه در تضاد با منشور حقوق بشر و میثاق حقوق اقتصادی اجتماعی فرهنگی و استانداردهای حق بر سلامت بوده و

کلیدواژه ها:

قراردادهای بین المللی ، کشت فراسرزمینی ، امنیت غذایی ، سلامت عمومی ، حقوق بشر