معماری چندبعدی؛ تعامل واقعیت های موازی و زمان های چندگانه در طراحی فضاهای واکنش پذیر

در جهان معاصر که با تحولات فزاینده تکنولوژیک، فلسفی و فیزیکی مواجه است، مفهوم فضا در معماری نیز دستخوش دگرگونی های بنیادین شده است. پژوهش حاضر به بررسی پدیده ی معماری چندبعدی با تاکید بر تعامل میان زمان های غیرخطی و واقعیت های موازی در طراحی فضاهای واکنش پذیر می پردازد. این مقاله با تمرکز بر مفاهیم نظری مرتبط با کوانتوم، طراحی پارامتریک، و فلسفه های هایپرابژکتیویته، تلاش دارد تا چگونگی ادغام این مفاهیم در طراحی فضاهایی که واکنش پذیر و چند لایه هستند را تبیین نماید. مطالعه از طریق تحلیل تطبیقی نمونه های منتخب معماری معاصر از جمله پروژه های Hylozoic Ground، ELUA، و Solskin انجام شده و نشان می دهد که این رویکرد معماری، به خلق فضاهایی منجر می شود که همزمان به احساسات، موقعیت ها، و تغییرات محیطی واکنش نشان می دهند. در این معماری «ن راستا، نقشی واکنش پذیر» به عنوان بستری برای ظهور فضاهای سیال، همزمانی های همپوشان، و تجربه های چندبعدی بررسی شده است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که معماری چندبعدی می تواند به عنوان زبان جدیدی برای طراحی فضایی در عصر معاصر تلقی شود که به واسطه ی آن، رابطه ی میان انسان، تکنولوژی و واقعیت بازتعریف می شود.

کلیدواژه ها:

معماری چندبعدی ، واقعیت موازی ، زمان غیرخطی ، طراحی واکنش پذیر ، معماری کوانتومی