بررسی تحلیلی میزان تاثیر متراژ مسکن بر کیفیت سکونت

متراژ مسکن به عنوان یکی از مولفه های بنیادین طراحی معماری نقشی محوری در تعیین کیفیت سکونت و بهزیستی ساکنان ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی تحلیلی تاثیر متراژ مسکن بر شاخص های کیفیت زندگی، با تاکید بر جنبه های روانشناسی محیط، سلامت، جسمانی، تعاملات اجتماعی و کارایی فضایی انجام شده است. روش تحقیق کیفی و مبتنی بر تحلیل محتوای مطالعات پیشین، داده های ثانویه و مرور نظام مند منابع علمی است. یافته ها نشان می دهند که متراژ های کوچکتر ضمن ایجاد محدودیت هایی نظیر کاهش حریم خصوصی و افزایش استرس، می توانند با طراحی هوشمندانه، کارایی فضایی و حس تعلق را بهبود بخشند. در مقابل، متراژ های بزرگتر، گرچه آسایش و انعطاف پذیری بیشتری فراهم می کنند، ممکن است هزینه های اقتصادی، زیست محیطی و نگهداری بالایی به همراه داشته باشند. این پژوهش فرصت هایی نظیر استفاده از طراحی مدولار و فضاهای اشتراکی و چالش هایی مانند عدم تناسب متراژ با نیازهای فرهنگی را شناسایی کرده است. نتایج این مطالعه پیشنهاداتی برای سیاستگذاری شهری، طراحی معماری و پژوهش های آتی ارائه می دهد تا تعادل بهینه ای بین متراژ و کیفیت سکونت برقرار شود.

کلیدواژه ها:

متراژ ، مسکن ، کیفیت سکونت ، روانشناسی محیط ، کیفیت زندگی ، طراحی معماری ، تعاملات اجتماعی