تدوین ملاحظات روانشناختی در برنامه ریزی یک مجتمع مسکونی

معماری مسکونی به عنوان مهم ترین عرصه و فضای معماری که ۹۰-۷۰% عمر انسان در آن سپری می شود، باید همراه با آرامش، حس اعتماد، امنیت، هویت و ... باشد، حائز اهمیت فراوانی است. وجود محیط امن برای زندگی یکی از نیازهای اصلی انسان محسوب می شود. احساس ناامنی در محیط و نگرانی ناشی از مکان های ناامن، بسیاری از فعالیت های انسان را تحت شعاع قرار می دهد و امور اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... به درستی انجام نمی پذیرد. بر این اساس، مقاله حاضر با هدف شناسایی و تدوین ملاحظات روانشناختی در برنامه ریزی یک مجتمع مسکونی آماده گردید. تحقیق صورت گرفته از نوع توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری مورد مطالعه، ۷۰ نفر از متخصصان معماری منطقه ۷ تهران در نظر گرفته شد و پرسشنامه محقق ساخته در اختیار آن ها قرار گرفت. تاثیر ۱۴ عامل بر روی مقیاس های طراحی یک مجتمع مسکونی (پیوند بیرونی با محیط مجاور، پیوند درونی با مجموعه ها یا واحدهای اطراف و واحد مسکونی) مورد مطالعه قرار گرفت. داده های به دست آمده از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS و آماره خی دو۲X تجزیه و تحلیل شدند. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که هر ۱۴ عامل طراحی متنوع، طراحی فضاهای ارتباطی، استفاده از فضاهای مرکزی، استفاده از خطوط نرم و منحنی، استفاده از طراحی واحد حراست و اطلاعات، استفاده از تهویه و نور کافی، به کارگیری علائم و نمادهای فرهنگی، بکارگیری رنگهای سرد، بکارگیری عناصر طبیعی و گیاهی، استفاده از وسایل غیرمنعطف، ایجاد فاصله از فضاهای خارجی و بکارگیری سطوح شفاف و نیمه باز در طراحی مجتمع مسکونی اثرگذار هستند و بایستی مدنظر قرار گیرند و لحاظ شوند.

کلیدواژه ها:

سکونت ، امنیت ، هویت ، خلوت