رویکرد نظری توسعه پایدار در مهندسی معماری و شهرسازی

نیاز انسان به منابع و انرژی از مسائل اساسی و مهم در زندگی انسان بوده است، به واسطه پیشرفت تکنولوژی در استخراج منابع فسیلی و رفع نیازهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان ها به واسطه آنها و افزایش روزافزون نیاز به انرژی و محدود بودن منابع انرژی فسیلی مانند نفت و گاز، معماری نیز به استفاده بیشتر و بیشتر از این منابع سوق داده شد و با گذشت زمان، روش ها و راه حل های سنتی و بومی سازگاری با طبیعت فراموش شد از این رو آلودگی زیست محیطی حاصل از سوزاندن این منابع سبب گردید فصلی نوین از تحقیقات برای به خدمت گرفتن منابع طبیعی و فاقد آلودگی مانند انرژی باد و خورشید آغاز گردد و رویکردی نو در امر معماری و شهرسازی با عنوان توسعه پایدار به روی بشر گشوده است. امروزه موضوع توسعه پایدار یکی از موضوعات و مفاهیم مورد توجه در امر معماری و شهرسازی می باشد به گونه ای که با تاکید بر زمینه گرایی، معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و به عینیت رسانده و طراحی می کند. بنابراین ساختمان و فضای طراحی شده جزء کوچکی از طبیعت پیرامونی خواهد بود و بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت طراحی و اجرا می گردد در نتیجه عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری ، شهرسازی ، پایداری ، توسعه پایدار ، اکولوژی ، محیط زیست