خواص فیزیکی-مکانیکی هیدروژلهای آلژینات: اثر غلظت عامل شبکه ی کننده و زمان ژل شدن

هیدروژلهای شبکه ای آبدوست هستند که می توانند مقادیر زیادی آب جذب کنند و در کاربردهای زیست پزشکی از جمله مهندسی بافت، دارورسانی، ترمیم زخم و حسگرهای زیستی استفاده می شوند. ویژگی های کلیدی هیدروژل ها شامل توانایی تقلید از ماتریکس خارج سلولی (ECM)، انعطاف پذیری بالا و پایداری مکانیکی است. هیدروژل ها بر پایه ی آلژینات به عنوان یک پلیمر طبیعی به دلیل زیست سازگاری، عدم سمیت، تجزیه پذیری آنزیمی، قابلیت ژل شدن ملایم با افزودن کاتیون هایی مانند کلسیم و هزینه نسبتا پایین به طور گسترده ای در تولید داربستهای زیست پزشکی استفاده می شود. آلژینات یک پلی ساکارید آنیونی استخراج شده از جلبک های دریایی است که از واحدهای اسید مانورونیک و گولورونیک تشکیل شده است. این ماده با پیوندهای یونی بین گروه های کربوکسیلات آن و یک عامل اتصال عرضی کاتیونی ساختار ژل مانندی ایجاد می کند. در این راستا، خواص فیزیکی-مکانیکی و در نتیجه کارایی هیدروژل ها بر پایه ی آلژینات به عنوان داربست به شدت تحت تاثیر میزان عامل شبکه کننده و زمان ژل شدن است. در این پژوهش، اثر میزان CaCl۲ به عنوان عامل شبکه کننده و زمان فرایند ژل شدن بر میزان تورم، آب زدایی، خواص رئولوژیکی و استحکام فشاری هیدروژل آلژینات بررسی شد و مقدار مناسب آنها جهت کاربرد هیدروژل به عنوان داربست برای بازسازی سلول های عصبی معرفی شد.

کلیدواژه ها:

هیدروژل آلژینات ، داربست ، خواص فیزیکی-مکانیکی