کارکردهای روان شناختی و اجتماعی بازی های آموزشی در محیط های یادگیری در مدارس

این مقاله مروری به بررسی جامع کارکردهای روان شناختی و اجتماعی بازی های آموزشی در محیط های یادگیری مدارس می پردازد. با تمرکز بر این دیدگاه که بازی نه تنها یک فعالیت تفریحی، بلکه ابزاری قدرتمند برای تسهیل یادگیری عمیق و توسعه مهارت های کلیدی است، به تحلیل نقش آن در بهبود جنبه های شناختی، عاطفی، و اجتماعی دانش آموزان می پردازیم. بازی های آموزشی از طریق ایجاد محیط های جذاب و تعاملی، انگیزه درونی برای یادگیری را افزایش داده و به دانش آموزان کمک می کنند تا مفاهیم پیچیده را به شیوه ای موثرتر درک کنند. این رویکرد آموزشی می تواند به دانش آموزان فرصت دهد تا در یک محیط کم خطر به کشف و تجربه بپردازند، که این خود به تقویت حل مسئله، تفکر انتقادی، و خلاقیت منجر می شود. علاوه بر این، بازی های آموزشی پتانسیل بالایی در پرورش مهارت های اجتماعی مانند همکاری، ارتباط، و حل تعارض دارند، به ویژه هنگامی که به صورت گروهی اجرا شوند. بررسی ادبیات نشان می دهد که ادغام بازی در برنامه درسی می تواند به کاهش اضطراب یادگیری، افزایش خودکارآمدی، و بهبود عملکرد تحصیلی منجر شود. همچنین، این مقاله به چالش ها و ملاحظات مربوط به طراحی و پیاده سازی موثر بازی های آموزشی، از جمله نیاز به انطباق با نیازهای رشدی دانش آموزان و اطمینان از همسویی با اهداف آموزشی می پردازد. در نهایت، با تاکید بر اهمیت رویکردی مبتنی بر شواهد در طراحی بازی های آموزشی، این مقاله به ترویج استفاده هدفمند از بازی ها برای ارتقاء تجربیات یادگیری جامع در مدارس کمک می کند.

کلیدواژه ها:

بازی های آموزشی ، یادگیری ، کارکردهای روان شناختی ، کارکردهای اجتماعی ، محیط های یادگیری