تاثیر سبک های فرزندپروری بر پیشرفت تحصیلی

تاثیر سبک های فرزندپروری بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان از موضوعات مهم در حوزه روان شناسی تربیتی و آموزش و پرورش محسوب می شود. سبک های فرزندپروری، شیوه ها و الگوهای رفتاری والدین در ارتباط با فرزندان خود هستند که می توانند محیطی حمایتی یا محدودکننده برای یادگیری ایجاد کنند. بر اساس ادبیات پژوهشی، سه سبک اصلی فرزندپروری شامل مستبدانه، مقتدرانه و سهل گیرانه تعریف شده اند. سبک مقتدرانه که مبتنی بر ارتباط مثبت، حمایت عاطفی، تعیین قوانین روشن و تشویق به استقلال کودک است، معمولا با پیشرفت تحصیلی بیشتر و عملکرد بهتر آموزشی همراه است. در مقابل، سبک مستبدانه که بر تنبیه، محدودیت و فقدان گفت وگو تاکید دارد، حالات منفی عاطفی بیشتری را در دانش آموزان ایجاد کرده و می تواند کاهش انگیزه، اضطراب و افت تحصیلی را در پی داشته باشد. سبک سهل گیرانه نیز به دلیل نبود چارچوب و کنترل مناسب، غالبا موجب کاهش نظم، عدم توجه به وظایف درسی و ضعف در مهارت های خودنظارتی فرزندان می شود. محیط خانوادگی ای که والدین در آن با فرزندان خود به شیوه ای باز، محترمانه و حمایتگرانه تعامل دارند، زمینه ساز رشد مهارت های تحصیلی، اجتماعی و عاطفی مناسب می شود. همچنین، حمایت عاطفی، تشویق به تلاش و فراهم کردن منابع آموزشی توسط والدین نقش مهمی در ایجاد نگرش مثبت نسبت به مدرسه و یادگیری دارد. از سوی دیگر، روش های فرزندپروری ناکارآمد می تواند منجر به عقب ماندگی تحصیلی، افزایش اختلال های رفتاری و کاهش مشارکت دانش آموزان در فعالیت های مدرسه شود. در نهایت، شناخت تاثیر سبک های فرزندپروری بر پیشرفت تحصیلی برای سیاست گذاری های آموزشی، طراحی مداخلات روان شناختی و راهنمایی خانواده ها حیاتی است. این امر به والدین و معلمان کمک می کند تا با ارتقای کیفیت تعاملات خانوادگی، زمینه ساز موفقیت بیشتر دانش آموزان شوند.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری ، سبک های والدگری ، پیشرفت تحصیلی ، مدرسه ، خانواده