تاثیر برنامه ریزی درسی مبتنی بر شایستگی بر ارتقاء کیفیت آموزش

برنامه ریزی درسی مبتنی بر شایستگی یکی از رویکردهای نوین در نظام های آموزشی است که با تمرکز بر توانایی ها و مهارت های مورد نیاز یادگیرندگان، به ارتقاء کیفیت فرآیند یاددهی–یادگیری کمک می کند. این نوع برنامه ریزی با تاکید بر خروجی های قابل اندازه گیری یادگیری، به جای صرف تمرکز بر محتوا، سعی در پرورش دانش آموختگانی دارد که توانایی به کارگیری دانش در موقعیت های واقعی را دارند. در این رویکرد، طراحی دروس به گونه ای صورت می گیرد که هر واحد آموزشی منجر به تقویت یک یا چند شایستگی مشخص در فراگیران شود.از آنجا که کیفیت آموزش یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار در جوامع است، بهره گیری از مدل های برنامه ریزی درسی که بر شایستگی متمرکز هستند می تواند نقشی کلیدی در ارتقاء این کیفیت ایفا کند. به کارگیری ارزیابی های عملکرد محور، بازخورد مستمر، و تدارک فرصت های یادگیری مبتنی بر فعالیت های واقعی، از جمله ویژگی های این رویکرد است که به افزایش اثربخشی آموزشی منجر می شود.علاوه بر آن، تمرکز بر شایستگی ها موجب می شود تا فاصله بین مهارت های مورد نیاز بازار کار و آموخته های دانشگاهی کاهش یابد. با ایجاد پیوند میان اهداف آموزشی و نیازهای جامعه، این نوع برنامه ریزی موجب افزایش کارآمدی، انگیزه یادگیری، و مشارکت فعال تر دانشجویان می شود.در نهایت، برنامه ریزی درسی مبتنی بر شایستگی می تواند با ایجاد ساختاری منسجم، یادگیری معنادار، و ارزشیابی مبتنی بر عملکرد، مسیر ارتقاء کیفیت آموزش را هموار سازد و تحولی مثبت در نظام های آموزشی به وجود آورد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، آموزش مبتنی بر شایستگی ، کیفیت آموزش یادگیری معنادار ، ارزشیابی عملکرد محور