مدیریت کلاسی نوین برپایه همدلی و خود نظم دهی

در گذر زمان، نقش معلم از ناظم و کنترل گر بیرونی به تسهیل گر رشد درونی دگرگون شده است؛ گویی نظام تعلیم و تربیت، از بدنه ای سخت و انضباطی، به موجودی زنده و روان فهم بدل شده که درک نیازهای هیجانی و رفتاری کودک را بر قوانین خشک و تعمیم پذیر مقدم می دارد. در چنین پارادایم تازه ای، مدیریت کلاس نه بر قدرت، بلکه بر پیوند استوار می شود. پیوندی میان دل ها، میان ذهن ها و میان درک متقابل انسانی که خود اساس آموزش معنادار است. در این سپهر نو، معلم تنها آموزنده دانش نیست، بلکه مراقب روان، مشوق رشد، همراه در تجربه و الگویی زنده از خودتنظیمی رفتاری است.همدلی و خودنظم دهی، دو ستون اصلی این مدیریت نوین اند. همدلی نه فقط به معنای درک عاطفی دیگری، بلکه شیوه ای از بودن است؛ حضوری گوش سپار، بی داوری، متصل به درد و شادی دیگری، آن گونه که کودک احساس کند دیده می شود، شنیده می شود و ارزش دارد. این احساس اصیل درک شدن، مقدمه ای است بر نظم درونی، زیرا کودکی که نیازهایش را درک شده می بیند، نیازی به فریادهای رفتاری یا مخالفت های انفجاری ندارد. او آرام می گیرد، چون فضا امن است و امنیت، مادر نظم است.از سوی دیگر، خودنظم دهی به کودک این امکان را می دهد که بدون اجبار بیرونی، هیجانات، تکانه ها، تصمیمات و رفتارهای خود را مدیریت کند. این مهارت نه در نتیجه امر و نهی های پی درپی، بلکه در بستر ارتباط، فرصت تجربه، خطا و بازخورد دلسوزانه شکل می گیرد. رشد خودنظم دهی فرآیندی تدریجی است که نیاز به مدل های رفتاری زنده، بازخورد غیرمجازاتی، و فرصت برای تامل و انتخاب دارد. معلمی که بتواند همدلانه محدودیت ایجاد کند، مرز بگذارد بی آن که تحقیر کند، و حمایت کند بی آن که کنترل نماید، به دانش آموزان امکان می دهد که به تدریج خود را مدیریت کنند.

کلیدواژه ها:

معلم ، دانش آموز ، همدلی ، نظم ، کلاس.