رابطه سبک های یادگیری با پیشرفت تحصیلی در دوره متوسطه

سبک های یادگیری به عنوان الگوهای ترجیحی پردازش، سازمان دهی و دریافت اطلاعات توسط دانش آموزان، نقش مهمی در تعیین کیفیت یادگیری و میزان پیشرفت تحصیلی دارند. این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان سبک های یادگیری مختلف و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه انجام شده است. سبک های یادگیری مورد مطالعه شامل سبک بصری، شنیداری، حرکتی، تحلیلی، کل نگر و تطبیقی بوده و سعی شده است تاثیر هر یک از این سبک ها بر عملکرد درسی دانش آموزان در دروس مختلف مورد ارزیابی قرار گیرد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بوده و نمونه ای متشکل از دانش آموزان متوسطه اول و دوم به روش تصادفی انتخاب شده است. نتایج به دست آمده نشان داد که دانش آموزانی که سبک یادگیری آن ها با شیوه های تدریس معلمان و ساختار محتوای آموزشی هم خوانی بیشتری دارد، از پیشرفت تحصیلی بالاتری برخوردارند. همچنین، سبک های یادگیری فعال و ترکیبی با افزایش مشارکت و تعامل در فرآیند آموزش، نقش موثری در ارتقاء عملکرد تحصیلی ایفا می کنند. یافته ها حاکی از آن است که عدم آگاهی معلمان نسبت به تفاوت های فردی در سبک های یادگیری می تواند منجر به افت تحصیلی برخی از دانش آموزان شود. بر اساس نتایج تحقیق، پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های درسی و روش های تدریس، تنوع سبک های یادگیری در نظر گرفته شود تا فرصت های یادگیری موثر برای همه دانش آموزان فراهم گردد. این امر می تواند به ارتقای عدالت آموزشی و بهبود کلی سطح یادگیری منجر شود.

کلیدواژه ها:

سبک های یادگیری ، پیشرفت تحصیلی ، دوره متوسطه ، تفاوت های فردی ، آموزش موثر ، شیوه تدریس ، تعامل یادگیرنده ، یادگیری فعال ، برنامه ریزی درسی