تربیت بامحبت ؛ جایگاه مهرورزی معلمان در رشد اخلاقی دانش آموزان

تربیت با محبت یکی از اصول بنیادی و تاثیرگذار در فرآیند آموزشی و پرورشی است که نقش برجسته ای در رشد اخلاقی دانش آموزان ایفا می کند. مهرورزی معلم به عنوان یک عامل نرم افزاری و غیرفنی، برخلاف روش های صرفا خشک و مکانیکی آموزش، می تواند بستر مناسبی برای رشد فضایل اخلاقی، تقویت اعتماد به نفس، ایجاد احساس امنیت روانی و شکل گیری هویت فردی و اجتماعی دانش آموزان فراهم آورد. در واقع، معلم به عنوان الگویی رفتاری، با بروز محبت، همدلی و درک متقابل، نه تنها به انتقال مفاهیم آموزشی می پردازد بلکه زمینه ساز نهادینه سازی ارزش های اخلاقی در نهاد دانش آموز نیز می شود.در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از منابع نظری حوزه تعلیم و تربیت، روان شناسی تربیتی و اخلاق اسلامی، جایگاه مهرورزی در تعامل معلم و دانش آموز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که محبت آگاهانه و هدفمند از سوی معلم، می تواند موجب تقویت رفتارهای مطلوب اجتماعی، کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، رشد فضایل اخلاقی مانند صداقت، احترام، مسئولیت پذیری، نوع دوستی و گذشت در دانش آموزان شود. همچنین مهرورزی معلم تاثیر مستقیم بر بهبود عملکرد تحصیلی، افزایش تعلق خاطر به مدرسه، و کاهش اضطراب و استرس دارد.از سوی دیگر، تربیت اخلاقی بدون عشق و محبت، بیشتر جنبه تحمیل گرایانه پیدا کرده و درونی سازی ارزش ها به کندی یا حتی به صورت معکوس انجام می پذیرد. نقش معلم در این میان بسیار کلیدی است؛ زیرا او نه تنها انتقال دهنده دانش، بلکه مربی روح و وجدان دانش آموزان است. بر اساس یافته ها، دانش آموزانی که در فضایی آکنده از مهر، درک و احترام رشد می یابند، تمایل بیشتری به مشارکت در فعالیت های گروهی، رعایت اصول اخلاقی و حل مسالمت آمیز تعارضات از خود نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

فضایل ، تحمیل گرایانه ، مسالمت آمیز