تربیت با محبت؛ جایگاه مهرورزی معلم در رشد اخلاقی دانش آموزان

تربیت اخلاقی از مهم ترین ابعاد آموزش وپرورش است که نقش بنیادینی در شکل گیری شخصیت و رفتار دانش آموزان دارد. در این میان، مهرورزی معلم به عنوان عامل کلیدی در فرایند تربیت با محبت، تاثیر شگرفی بر رشد اخلاقی دانش آموزان می گذارد. محبت، زبان جهانی تربیت و ابزاری موثر برای نفوذ به دل های فراگیران است. پژوهش های تربیتی نشان می دهد که رابطه عاطفی مثبت میان معلم و دانش آموز زمینه ساز پذیرش بهتر مفاهیم اخلاقی و الگوبرداری موثرتر از رفتارهای معلم است. محیط آموزشی مبتنی بر محبت، امنیت روانی و احترام متقابل را تقویت کرده و فضای مناسبی برای رشد فضائل اخلاقی چون صداقت، مسئولیت پذیری، ادب، همدلی و ایثار فراهم می آورد. معلمی که با نگاه مهرآمیز، صبوری و همدلی با دانش آموزان ارتباط برقرار می کند، بیش از هر روش مستقیم آموزشی در ارتقای اخلاق فردی و اجتماعی آنان موفق خواهد بود. چنین معلمی نه تنها در انتقال مفاهیم آموزشی، بلکه در تربیت روح و منش دانش آموزان نیز تاثیرگذار است. در تربیت اسلامی نیز محبت، اساس تعامل تربیتی شناخته می شود؛ چنان که پیامبر اسلامص و امامان معصوم، محور تربیت خود را بر محبت و رافت بنا نهاده اند. همچنین روایات متعددی از معصومان بر لزوم مهرورزی با متعلمین تاکید دارند. این سبک تربیتی، در کنار انتقال دانش، رشد فضائل انسانی را نیز دنبال می کند. جایگاه محبت در رفتارهای حرفه ای معلم، تاثیر آن بر انگیزش درونی و رشد اخلاقی دانش آموزان و نیز موانع مهرورزی در نظام آموزشی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

محبت ، معلم مهرورز ، رشد اخلاقی ، رابطه عاطفی معلم و دانش آموز ، تربیت اسلامی