تاثیر فناوری های نوظهور بر شیوه های تدریس معلمان

این مرور تاثیر تحول آفرین فناوری های نوظهور، مانند هوش مصنوعی، واقعیت مجازی و پلتفرم های یادگیری دیجیتال، بر شیوه های تدریس معلمان را بررسی می کند. هدف اصلی، تحلیل چگونگی تغییر روش های تدریس از رویکردهای سنتی و معلم محور به روش های تعاملی و دانش آموزمحور است که کیفیت یادگیری و مشارکت دانش آموزان را ارتقا می دهند. موضوعات کلیدی شامل یادگیری شخصی سازی شده، افزایش تعامل در کلاس، تغییر نقش معلمان به تسهیل کنندگان و تقویت یادگیری مشارکتی و مبتنی بر پروژه است. یافته های مطالعات جهانی و ایرانی، از جمله پژوهش صالحی و همکاران (۱۴۰۳) و کلارک (۲۰۱۵)، نشان می دهند که این فناوری ها یادگیری را عمیق تر کرده، اعتماد به نفس معلمان را افزایش داده و مهارت های شناختی و اجتماعی را تقویت می کنند. با این حال، چالش هایی مانند زیرساخت های ناکافی، مقاومت فرهنگی و آموزش ناکافی معلمان، به ویژه در نظام آموزشی سنتی ایران، مانع اجرای کامل این فناوری ها هستند. نابرابری در دسترسی به فناوری در مناطق محروم و هزینه بالای ابزارهای پیشرفته نیز نابرابری های آموزشی را تشدید می کنند. این مرور بر ضرورت تطبیق محلی، زیرساخت های قوی و آموزش مداوم معلمان برای غلبه بر این موانع تاکید دارد. نتیجه گیری مقاله این است که فناوری های نوظهور پتانسیل بالایی برای تحول در تدریس دارند، اما موفقیت آنها به حمایت سیستمی، سرمایه گذاری در منابع دیجیتال، تغییرات فرهنگی و همکاری ذی نفعان برای ایجاد محیط های آموزشی عادلانه و موثر وابسته است.

کلیدواژه ها:

پلفرم های یادگیری دیجیتال ، تسهیل گری معلم ، یادگیری شخصی سازی شده ، هوش مصنوعی ، واقعیت مجازی