تاثیر یادگیری مشارکتی بر توسعه مهارت های شناختی و اجتماعی دانش آموزان

این مرور تاثیر یادگیری مشارکتی بر توسعه مهارت های شناختی و اجتماعی دانش آموزان را بررسی می کند و بر نقش تعامل گروهی در تقویت یادگیری تاکید دارد. هدف اصلی، تحلیل چگونگی بهبود مهارت هایی نظیر تفکر انتقادی، حل مسئله، همکاری و ارتباط از طریق این روش است که ریشه در نظریه سازنده گرایی اجتماعی دارد. موضوعات کلیدی شامل فعالیت های گروهی مانند بحث و پروژه های تیمی، تاثیر فناوری بر همکاری و چالش هایی مانند مقاومت فرهنگی و کمبود منابع است. یافته های مطالعات جهانی و ایرانی، از جمله پژوهش های جانسون و جانسون (۲۰۱۳) و طاهری و زیارت زاده (۱۳۹۴)، نشان می دهند که یادگیری مشارکتی عملکرد تحصیلی، انگیزه، خلاقیت و اعتماد به نفس را بهبود می بخشد، اما موانعی نظیر نابرابری در دسترسی به فناوری، تفاوت های فرهنگی و آموزش ناکافی معلمان، به ویژه در نظام سنتی آموزشی ایران، اثربخشی آن را محدود می کنند. این مرور بر ضرورت تطبیق روش با نیازهای محلی، آموزش معلمان، و بازنگری نظام ارزیابی تاکید دارد. نتیجه گرفته می شود که یادگیری مشارکتی پتانسیل بالایی برای تحول آموزش دارد، اما موفقیت آن به سرمایه گذاری در زیرساخت ها، تغییر نگرش های فرهنگی و همکاری ذی نفعان وابسته است تا محیط های یادگیری عادلانه و موثری ایجاد شود.

کلیدواژه ها:

تفکر انتقادی ، حل مسئله ، سازنده گرایی اجتماعی ، مهارت های اجتماعی ، همکاری تیمی ، یادگیری مشارکتی